Fobie

Zacznijmy od tego czym te fobie właściwie są. 
Wbrew pozorom fobia to nie, to że jeżeli boisz się swojej mamy gdy się zdenerwuje, to już cierpisz na mamofobie albo coś w tym stylu. 
Fobia to zaburzenie nerwicowe, który objawia się uporczywym lękiem przed sytuacjami, zjawiskami lub przedmiotami.
Prościej fobia to paniczny, nieuzasadniony strach przed czymś lub przed kimś lub wstręt, niechęć do czegoś lub kogoś.

Fobie dzieli się na specyficzne i sytuacyjne. 
Fobie specyficzne to lęki przed zwierzętami, obiektami, sytuacjami społecznymi, zranienia krwią, chorobami, a także śmiercią. 
Fobie sytuacyjne związane są z lękiem przed wykonaniem jakiejś zawstydzającej czynności na oczach innych ludzi i nieumiejętnością jej kontrolowania (zatrzymania), na przykład potrzeba fizjologiczna oddania moczu czy kału. Czasem poczucie strachu wywołuje już sama myśl o braku kontroli nad własnym zachowaniem.

Podobnie jak w przypadku innych zaburzeń lękowych, fobia zazwyczaj wiąże się z objawami psychosomatycznymi, na przykład z przyśpieszeniem akcji serca, suchością w ustach, szczękościskiem, nadmiernym poceniem się, zawrotami głowy oraz poczuciem utraty kontroli nad swoim zachowaniem lub subiektywnym poczuciem choroby psychicznej. Zdarza się, że lęk fobiczny współistnieje z epizodami depresji i może wywołać stan przedzawałowy, zatrzymanie akcji serca, drętwienie kończyn, znaczny spadek lub wzrost ciśnienia, bezdech, duszności, zaburzenia postrzegania i mowy, ucisk na klatkę piersiową, głowę, nos lub brzuch i inne; może prowadzić do omdleń oraz arytmii serca.

Jest bardzo dużo fobii, więc nie jestem w stanie wymienić wszystkich i myślę, że nikt nie jest w stanie tego zrobić, a więc wezmę jedną z najczęściej spotykanych fobii wśród ludzi i ją tutaj przedstawię. 

Fobią tą jest fobia społeczna.

Fobia społeczna to lęk wobec wszystkich lub niektórych sytuacji społecznych.  Lęk dotyczący kontaktów z innymi ludźmi powoduje znaczne ograniczenia życiowe u osób z tym zaburzeniem.

Jako przyczyny tego zaburzenia podaje się czynniki genetyczne, psychologiczne, społeczno-kulturowe i neurobiologiczne. Najbardziej typowymi objawami fobii społecznej są uporczywy lęk (obawa przed nienormalnym zachowaniem się wśród ludzi, ośmieszeniem lub kompromitacją), czerwienienie się, drżenie rąk i mięśni, przyspieszone bicie serca, nadpotliwość, duszności.
Prowadzi ona zwykle do znacznego wycofania z relacji społecznych.

Fobia społeczna jest zaburzeniem niepsychotycznym.
Człowiek dotknięty tym zaburzeniem może przypominać osobę z cechami nieśmiałości, jednak w wypadku fobii społecznej główną różnicą jest występowanie bardzo silnego unikania sytuacji społecznych oraz cierpienia, spowodowanego wpływem zaburzenia na kontakt z innymi ludźmi. Osoby z fobią społeczną są mało towarzyskie i skryte, uskarżają się na brak tematów do rozmów oraz uważają się za osoby nieatrakcyjne. Niekiedy może występować u nich skłonność do nadużywania alkoholu lub innych substancji psychoaktywnych, które doraźnie zmniejszają odczucie lęku. Osoby dotknięte fobią społeczną bardzo często rezygnują z życia towarzyskiego, a niekiedy ograniczają też wyjścia z domu do niezbędnego minimum, ponieważ poza najbliższymi krewnymi i znajomymi kontakty z innymi ludźmi wywołują u nich lęk. Ze względu na trudności w kontaktach międzyludzkich osoby takie mogą prędzej szukać kontaktu z innymi ludźmi poprzez Internet. Niektórzy chorzy z fobią społeczną są w stanie zapanować nad swymi objawami i tłumią lęk w sobie, na zewnątrz sprawiając tylko wrażenie introwertyków, ludzi spokojnych i opanowanych. Rzadziej manifestują radość i swobodne zachowanie, bardziej typowa jest ich powaga i nadmierne kontrolowanie mimiki i zachowania.

Osoby cierpiące na fobię społeczną:

• unikają wystąpień publicznych
• unikają jedzenia i picia w miejscach publicznych
• nie odzywają się w obecności innych
• unikają rozmów, zwłaszcza z osobami, które są dla nich autorytetem
• nie mogą pracować, gdy ktoś na nie patrzy
• prowadzą najczęściej samotniczy tryb życia

Wiele codziennych spraw (załatwienie czegokolwiek w urzędzie czy banku, wizyta u lekarza, zakupy w sklepie innym niż samoobsługowy, umówienie się z kimś) jest dla osób cierpiących na fobię społeczną prawdziwą torturą.

W momencie, gdy człowiek dotknięty tym zaburzeniem jest narażony na ekspozycję społeczną, mogą u niego wystąpić następujące objawy somatyczne:

• czerwienienie się,
• przyspieszenie bicia serca, kołatanie serca,
• drżenie rąk i mięśni (np. łydek),
• nadmierna potliwość,
• duszność,
• nudności,
• szumienie w uszach,
• zaburzenia mowy (np. drżenie głosu),
• u niektórych osób: łzawienie,
• zawroty głowy.

Objawy te mogą narastać nawet do rozmiarów lęku panicznego, jeśli chory nie wycofa się z sytuacji w porę. Obawa przed tym często powoduje niezrozumiałe dla innych zachowania, które z zewnątrz mogą wyglądać jak tchórzostwo.

Bardzo często osoby cierpiące na fobię społeczną, występowanie objawów somatycznych określają jako swój główny problem w tym zaburzeniu.

Jak pewnie zauważyliście fobie to coś co może bardzo utrudniać życie i doprowadzić do tego, że nie będziemy wychodzić z domu, odsuniemy się od społeczeństwa, a także rodziny, ponieważ najzwyczajniej w świecie się boimy. 

PRZYCZYNY FOBII (jakiejkolwiek) 

Fobia może być nabyta poprzez warunkowanie klasyczne – gdy dana osoba kojarzy obiekt wywołujący lęk z niebezpieczeństwem. Na przykład jako dziecko mogła być straszona pająkami, zamknięta w szafie, gdzie był pająk lub widziała paniczne reakcje swoich rodziców na pająka. Takie wyjaśnienie oferują teorie behawiorystyczne.

Teorie wywodzące się z konwencji psychoanalitycznej, akcentujące znaczenie nieświadomości w ludzkim życiu, postulują istnienie kilku mechanizmów powstawania reakcji fobicznych, jak przeniesienie agresji czy regresja. W wyniku przeniesienia obiekt lęku postrzegany jest zagrażający, dochodzi do projekcji (przypisywania) własnych wypartych emocji obiektowi lęku. Zagrożenie wywoływać mogą własne niechciane i nieakceptowane emocje, jak agresja lub projekcja własnych skłonności z poprzednich faz rozwoju psychoseksualnego.

W psychologii ewolucyjnej akcentuje się przystosowawczą rolę fobii. Np. lęk przed pająkami, innymi jadowitymi owadami czy gadami był przystosowawczy z punktu widzenia przetrwania organizmów, toteż postawa taka jest związana z naszym repertuarem genowym i jest bardzo łatwo uaktywniana w codziennym życiu.

JAK LECZYĆ FOBIĘ (jakąkolwiek)

Jednym ze sposobów opanowywania fobii jest systematyczna desensytyzacja (odwrażliwianie). Terapia taka polega na zastępowaniu reakcji niepożądanej inną neutralną (np. relaksem).

Stosuje się także wygaszanie reakcji poprzez tzw. zanurzanie, czyli doprowadzanie do kontaktu pacjenta z bodźcem lękowym, zamiast jego unikania – ogrody zoologiczne prowadzą kursy edukacyjne, dotyczące ofidiofobii, na których zainteresowani mogą dowiedzieć się prawdy o wężach, ich zwyczajach i w jaki sposób należy się z nimi obchodzić.

Niekiedy stosowana jest także terapia implozywna.

Psychoanalitycy postulują uświadomienie pacjentowi symbolicznych treści, skrywających się pod postacią fobii. Na przykład lęk kobiety przed pająkiem może być przeniesieniem lęku przed agresywnym mężczyzną.

Fobie są całkowicie uleczalne w procesie psychoterapeutycznym, którego długość zależna jest od poziomu i czasu trwania danej fobii. Redukcja objawów może również odbywać się metodą farmakologiczną, jednak najlepsze rezultaty uzyskuje się, łącząc obie formy leczenia. W zależności od pacjenta i przyczyn jego lęków, jedna forma leczenia może być skuteczniejsza od drugiej.