Zespół Aspergera

Ostatnimi czasy zaczęłam bardziej zagłębiać się w chorobę jaką jest autyzm, a ponieważ Asperger jest jednym ze spektrum autyzmu-łagodniejszym przypadkiem- zainteresowało mnie najbardziej. 
Poznałam osobę, która cierpi na zespół Aspergera. Co prawda nie znam jej w realnym świecie, jednakże dzięki niemu dowiedziałam się dosyć dużo o tejże chorobie. 

Jak już wspominałam zespół Aspergera jest jednym ze spektrum autyzmu, mówiąc dokładnie jest to całościowe zaburzenie rozwoju. 

Zaburzenie, to obejmuje przede wszystkim upośledzenie umiejętności społecznych, trudności w akceptowaniu zmian, ograniczoną elastyczność myślenia przy braku upośledzenia umysłowego oraz szczególnie pochłaniające, obsesyjne zainteresowania. 

Osoby cierpiące na Aspergera często nie potrafią odczytać czyichś emocji, najczęściej korzystają z wiedzy książkowej, tzn. na podstawie tego co wyczytali o tym jak człowiek okazuje którąś z emocji są w stanie mniej więcej określić czy osoba się cieszy, smuci czy jest zła.
Co nie zmienia faktu, że jest to dla nich trudne, więc możliwe, że gdybyś siedział wściekły przed taką osobą, to ona mogłaby zacząć się śmiać, ale nie jest to na złość tobie, ona po prostu źle odczytała to co aktualnie czujesz. 
Mają trudności w akceptowaniu zmian, tzn. jeżeli często np. w szkole zmienia się plan lekcji, to osoby te mają trudności z dostosowaniem się do niego. Trudno im przyjąć do wiadomości, ze coś się zmienia, jednakże w końcu to pojmują. 
Jeśli chodzi o pochłanianie i obsesyjne zainteresowanie czymś, to ma to swoje plusy, dlaczego? osoby te zazwyczaj są bardzo inteligentne, posiadają ogromną wiedzę na temat tego czym się interesują. Jeżeli kiedykolwiek spotkasz kogoś kto jest autystą i ona będzie opowiadała o swoich zainteresowaniach, mówiła np. na temat fizyki, gwiazd, chemii itp. To po prostu wysłuchaj taką osobę. Dla niej ważne jest, to aby dzielić się swoją wiedzą z innymi. Wystarczy, że ją wysłuchasz, a ona uzna cię za przyjaciela.
Wbrew temu co myśli większość ludzi osoby te wcale nie muszą uczęszczać do szkoły specjalnej, ponieważ większość z nich radzi sobie dobrze w szkole normalnej, choć mają problemy z nauczeniem się tematów, które w ogóle ich nie interesują, a także często uchodzą za aroganckich w stosunku do nauczyciela. Oczywiście najlepiej poinformować nauczyciela, że dziecko cierpi na takie zaburzenie, a ominie je dostawanie uwag, na które nie zasłużyło i nauczyciel będzie mniej wymagający, surowy i bardziej wyrozumiały. 
Ważnym jest, aby NIE śmiać się z takiej osoby i NIE krzyczeć na nią. Często osoby takie boją się krzyku, awantur i często są nieakceptowane przez rówieśników, a nawet własnych rodziców. 

Czym się różni Zespół Aspergera od autyzmu dziecięcego? 
Rozwój mowy oraz rozwój poznawczy przebiega bardziej prawidłowo niż w przypadku autyzmu dziecięcego. Głównymi kryteriami różnicującymi zespół Aspergera od głębokiego autyzmu są brak opóźnienia rozwoju mowy i innych istotnych jej zaburzeń uniemożliwiających logiczną komunikację, prawidłowy rozwój poznawczy. 

Ludzie z tym zaburzeniem przypominają osoby z autyzmem dziecięcy, ponieważ od wczesnego dzieciństwa występuje u nich ten sam rodzaj upośledzeń, jednakże w w dużo łagodniejszej postaci. 
W stosunku do głębokiego autyzmu wyróżniają się o wiele bardziej prawidłowym rozwojem mowy i adaptacją społeczną, a z powodu swych zainteresowań łagodniejsze przypadki częściej uchodzą za ekscentryków niż ludzi z zaburzeniami osobowości. 

Kryteria pomagające odróżnić zespół Aspergera od zaburzeń osobowości lub emocji:

1. zaburzenia interakcji społecznej, nieumiejętność lub brak chęci współpracy w grupie,
2. zaburzenia mowy i języka (opóźniony rozwój, powierzchownie perfekcyjny język ekspresyjny, sztywna i pedantyczna mowa, nietypowa prozodia i charakterystyka głosu, uszkodzenie zdolności rozumienia języka – przede wszystkim znaczeń przenośnych i ukrytych)
3. zawężone, specjalistyczne zainteresowania, połączone czasem z obsesyjnym zainteresowaniem jedną dziedziną,
4. zachowania powtarzalne, rutynowe, niezmienne,
5. trudności w komunikacji niewerbalnej (ograniczone gesty, skąpa ekspresja twarzy, dystans fizyczny, zachwianie rozumienia bliskości do innej osoby, kłopoty z kontaktem wzrokowym),
6. niezdarność ruchowa (nie zawsze).

Aby stwierdzić ZA muszą być spełniona chociaż trzy z powyższych kryteriów. 

Ważne informacje:

• Mianem zespołu Aspergera określa się łagodniejsze przypadki spośród spektrum autyzmu, dotyczące przede wszystkim zaburzeń funkcjonalnych.  Podobnie jak wszystkie inne przypadki tego spektrum jest to zaburzenie rozwoju o podłożu neurologicznym, którego przyczyny na ogół nie są znane.
• Jest to obecnie nieuleczalne schorzenie trwające przez całe życie od okresu niemowlęcego do późnej dorosłości.
• Ze względu na niewielkie nasilenie zaburzeń, ZA rzadko bywa diagnozowany przed rozpoczęciem nauki w szkole, gdzie najczęściej ujawniają się problemy dziecka z umiejętnościami interpersonalnymi i życiem towarzyskim. 
• Najbardziej typowe objawy występują w młodym wieku, później w miarę kształtowania się indywidualnych cech mogą się zmieniać, zanikać (rzadko nawet całkowicie), często zaciemniając obraz zaburzenia, dlatego rozpoznanie w dorosłym wieku jest jeszcze trudniejsze niż w dzieciństwie i wymaga przeprowadzenia szczegółowych badań.
• Chociaż zespół Aspergera jest częściej spotykany niż autyzm dziecięcy, nadal jest rzadko rozpoznawany, a wiedza wielu specjalistów (między innymi w Polsce) o tym zaburzeniu jest znikoma. Problem pogłębia fakt, że kryteria autyzmu i ZA są nieostre i w indywidualnych przypadkach może być bardzo trudno określić z jakim zaburzeniem mamy do czynienia

Przyczyny:

• Choroba często jest dziedziczona po kimś z rodziny. 

Przekazywana jest nie tyle podatność na autyzm, ile skłonność do wystąpienia spektrum zaburzeń: trudności przystosowania, cech osobowości, czy innych psychoz

• wiek ojca od 40 i więcej lat zwiększa ryzyko zachorowalności na autyzm
• urazy okołoporodowe
• uszkodzenia centralnego układu nerwowego
• toksoplazmoza (wrodzona)
• dziecięce porażenie mózgowe
• poważne infekcje

"Mimo że rodzice mogą zauważyć pierwsze objawy autyzmu u swojego dziecka po pierwszych rutynowych szczepieniach, a obawy niektórych doprowadziły do zmniejszenia częstości stosowania szczepień u dzieci (a w związku z tym zwiększenia prawdopodobieństwa epidemii odry), nie ma dowodów naukowych wskazujących na związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy stosowaniem szczepionki przeciwko odrze, śwince i różyczce, a występowaniem autyzmu, a także nie ma naukowych dowodów na to, że Thiomersal (w USA znany jako Thimerosal) występujący w szczepionkach może przyczynić się do wystąpienia autyzmu"

Zaburzenia współwystępujące:

1. ADHD (zaburzenie to w 35% pokrywa się z zespołem Aspergera)
2. zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne
3. bezsenność
4.  tiki
5. stereotypie ruchowe
6. wyostrzenie zmysłów: dotyku, powonienia, słuchu
7. światłowstręt niepowiązany z chorobami oczu^[
8. inne